Inleiding

Margrieta Jeltema studeerde aan de Universiteit van Wageningen, biologie en filosofie.

Dat zou tevens de rode draad in al haar werk worden, dat zeer gevarieerd te noemen is.

Naast schilderen en etsen, leerde ze in brons gieten en ging ze zich tot in de dag vandaag in het vak keramiek bekwamen en exposeren, nog onlangs in Milaan.

Ze werkte niet alleen in Nederland, maar ook in Algerije, het Caraïbisch gebied, Chili en Portugal en woont tegenwoordig in Italië.

Al die tijd bleef ze echter haar grootste inspiratiebron de fotografie trouw.
Exposeerde regelmatig, ontving herhaaldelijk internationale nominaties en werden haar prijzen toegekend.

Voor meer informatie zie haar website http://www.margrietajeltema.com/photography


Over de fotografie van Margrieta Jeltema.

Kijkend naar foto’s in bladen of tijdens bezoeken aan foto exposities in galeries en musea kun je geraakt, geschokt of geïnspireerd worden.
Desondanks blijf ik mezelf meestal op zulke momenten slechts een toeschouwer vinden die iets waarneemt wat niets met mij te maken heeft. Of dat geheel waar is kan ik natuurlijk niet objectief vast stellen, maar zo voel ik het wel en dat laatste is het belangrijkste.
Wat ik wel zeker weet, is dat het digitale geweld van deze tijd mij lang niet altijd uitnodigt tot zelfreflectie.
In de zwart-wit fotografie van Margrieta laat zij fragmenten uit haar belevingswereld zien, eenvoudig van opbouw en in die wereld wordt ik niet door details afgeleid.
Wat ze wel doen, ze hebben me tot nadenken aangezet. Ik realiseerde me opeens, dat ik overeenkomsten ontdekte waardoor ik geen toeschouwer gebleven ben.
Je wordt het beeld ingetrokken en je kijkt als het ware naar jezelf, naar je eigen leven.
De impact kan variëren en misschien tot nostalgie beperkt blijven, maar je kunt er niet om heen, de herkenbaarheid verlogend zich niet, het is immers ook jouw wereld.
De tulpen stillevens laten je kennismaken met wat er uiteindelijk van alles overblijft, ze symboliseren de vergankelijkheid. De meerwaarde is dat ze tegelijkertijd een eerbetoon aan het leven zijn, waardoor de cirkel rond is geworden.

Peter Marcuse